Thursday, January 10, 2008

Baliraja ....


शाळेत शिकलो होतो
भारत कृषी प्रधान देश आहे म्हणून
पण तेव्हा देत नव्हते
कुणी शेतकरी जीव
आताही तेच ऐकतोय
भारत कृषी प्रधान देश आहे
पण आता इथं
शेतकरी संपवतात
आपलं जीवन...
त्यांच्या आत्महत्यांच्या बातम्या
तुम्ही वाचता आणि
फक्त हळहळता...
कुणी म्हणतं त्यांना
शेतीच करता येत नाही
पण
पोट कसं भरतयं तुमचं
हेच विसरतात..
शेतकऱ्यांच्या पिढ्या
खपल्या शेतात
तिथं करता येत नाही
चार पैशांचा भ्रष्टाचार
कुणी देत नाही तिथं
एक-दोन पोते लाच
जमिनीत पेराव लागतं
अन्
पहावं लागतं आभाळाकडं
पाऊस तुमच्यासाठी
असतो वैताग
आमच्यासाठी असतो
जगण्याचं अमृत
आणि काय केलत हो तुम्ही
आमच्यासाठी कधीतरी
दोन तासांचं लोडशेडिंग
तुम्हाला अस्वस्थ करणारं
पण पंधरा-पंधरा दिवस
लाईट नाही
विहिरीत पाणी पण...
पिकं जळतात डोळ्यासमोर...
लोडशेडिंग तुम्हाला गैरसोयीचं
तर आमच्यासाठी जीवघेणं
इथं धरणं झाली पण
कालवे नाहीत
भ्रष्टाचारानीच
"पाटा'ला "बंधारे' घातलेत
कसं पोचलं पाणी...
कशी पिकंल शेती...
तुम्ही तरी कसून दाखवा
बटाईनं घ्या
आमची वावरं
बघू मग तुम्ही
केव्हा देणार जीव ते...

Noce one


मैत्रिणीचं माझ्या काय काय सांगु
तिख्खट आहे की दुधाची साय सांगु

वसंतासम सोनेरी रुप सजलेलं सांगु
अस्मानी डोळ्यांत स्वप्न भिजलेलं सांगु

तिचं रुसणं,हळुच गालात हसणं सांगु
वेडं वेडेपण सांगु की कोवळेपण सांगु

अल्लडपणाचा तिच्या काय कहर सांगु
की आईसारखी मायेची करडी नजर सांगु

इवल्याशा गोष्टीनी ओलावणारे डोळे सांगु
भरल्या डोळ्यानी हसणारे ध्यान खुळे सांगु

आमच्या यारीदोस्तीला नसलेली हद्द सांगु
सहज राखली जाणारी एक सरहद्द सांगु

अखंड गप्पांमधे क्षण किती हरवलेले सांगु
तिजमुळे अबोल माझे शब्द खुललेले सांगु

सगळ्याहून न्य्रारी पण गोड तिची रीत सांगु
असा नमुना लाखात एकच, हे गुपित सांगु ...